YAĞMURDA OMLET
Kavgacı horoz, ortalarda paytak paytak gezinip duruyor. Nasıl muzip bir eylemde bulunacağı merak konusu. Avluda toprak zemindeki ahşap masanın üzerinde yine bir faaliyettir gidiyor. Annem ve nenem birlikte dolma sarıyorlar. Aslında sakin bir gün; öndeki çam ağaçlarından hafifçe esen meltemle birlikte fıstıkımsı, çamımsı hoş kokular ara ara burnuma ulaşmakta. Biraz ilerde devasa bir dişbudak ağacının dallarına kurulmuş bir salıncak var. Salıncak çok sempatik ve davetkar olmakla birlikte hemen yakınında uçurum gibi, kocaman bir oyuk, bir çukurluk var. O yıllarda henüz küçük bir kız olan halam, salıncakta sallanmaya pek meraklı. Meraklı da çok hızla savrulduğunda, sanki ip kopuverecek ve uçuruma yuvarlanacak gibi bir duyguyla hepimiz heyecanlanıyoruz. O biraz uçarı, biraz inatçı yaramaz kız çocuk. İlle de salıncak o ağaca bağlanacak ve orada sallanacak. Yeşil gözlü sarışın, güzel saçları olan çetin ceviz bir kız işte. Evimizin arkasındaki ceviz ağacının altında bizim Benekli’nin kulubesi. En ufak bir çıtırtı, tıkırtı duymasın havlamasıyla ortalık yıkılır. Çocuklarla arası çok iyidir. Benekli olmasa ne yapardık bilmiyorum. Koruyucumuz, oyun arkadaşımız, neşe kaynağımız.
Evin konumu hakkında konuşmak şu anda gerçekten hüzün verebilir; zira henüz o yıllarda evlerin iki katı aşmadığı ve etraflarında ceviz, ıhlamur, incir ağacı ve dutların yer aldığı, gitmek için bir çamlık alanın içinden geçmek zorunda olduğumuz öyle doğal bir semtti. Henüz Allah Allah Allah! Nidalarıyla bilimum dahi mühendislerin istilasına uğramadığı, alt geçit üst geçit, plaza, filanca konutları, falanca konaklarının inşa edilmediği mutlu mu mutlu, normal mi normal “İçerenköy”deki eski bir ahşap köşkteyiz. Üst katta benim çok etkilendiğim ve hiç unutmadığım bir şey var. Kocaman ürkütücü siyah bir kuş, galiba kartaldı. Canlı değil, şişirilmiş sahici bir kartal. Yüksek demir bir ayaklık üzerine konmuş gibi duruyor, yukarı holde merdivenin başında. Ben galiba üç yaşındayım. Ürküyorum ama pek belli etmiyorum. İnsan hatırlamaya ve anıları biriktirmeye üç yaşından itibaren başlarmış. Bunlar benim ilk anılarım. Hafızamın tavan arasındaki en kuytu köşesinde saklı duran o köşkte yaşanan bir olay var ki onu hiç unutamam. Şimşekler çakıyor, gök gürlüyor, bir gürültü kıyamet... Kötü bir hava, ağaçların uğultusu, savrulmaları ev halkını pek etkilemiyor. Sofrada benim en sevdiğim yemek var. Annem her zaman ki gibi büyük bir şevk ve neşeyle patatesli omlet yaptı ve sofranın ortasına koydu. İştahla ve neşe içinde omlet yiyoruz. O sırada ne oldu, nasıl oldu anlayamadan şiddetli yağmur sesiyle birlikte bir gümbürtü koptu ve taşlığın ortasına, merdiven boşluğuna denk gelen yere yıldırım düştü. Ortalık bir acayip renklere büründü. Güle söyleye yemek yiyen annem ve nenem “Aaaa! Yıldırım düştü!...” dediler. Öyle çok büyük bir vaveyla koptuğunu da hatırlamıyorum. Annem, zaten meseleleri mesele yapmama konusunda çok başarılıydı. Pek bir şey olmamış gibi devam ettik günlük hayatımıza.
O günden bu güne ne zaman gök gürültüsü olsa “Omlet yiyorduk, yıldırım düştü!” diye anlatırım. Annem de güler, “Hiç unutmaz bu kız, hafızası çok güçlü” filan diyerek gülerler.
Omlet çocukluğumda en sevdiğim yemekti. Yıldırım herhalde ilginç bir olay. Bu ikisinin birlikteliği, beynime kodlanmış olsa gerek ilisini hep birlikte hatırlıyorum. “ Omlet ve gök gürültüsü”. Annemin o kadar olumlu ve neşeli olmasına rağmen hala en üst katta veya müstakil evde şiddetli gök gürlediği zamanlarda yıldırımdan ürkerim. Apartmanda üstümde başka katlar olduğu için pek korkmuyorum. Üzerimde sadece dam varsa, biraz endişeleniyorum. Erenköy’ün ahşap köşkleri, omletim ve yıldırım düşmesi. Çocukluk işte. Neler iz bırakıyor, neler belleğin gizli çekmecelerinde saklı kalıyor değil mi ?
Füsun Kankat
__________ ESET NOD32 Antivirus tarafından sağlanan bilgiler, virüs imza veritabanı sürümü: 7916 (20130121) __________
İleti ESET NOD32 Antivirus tarafından denetlendi.
http://www.nod32.com.tr
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder